سیب سرخی بوده ام خواهان فراوان داشتم
مانده ام حالا فقط با جای دندان هایشان !
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
ببار ای اشک سیل آسا که یارم بر نمی گردد
در این دنیای تنهایی به ما یاور نمی گردد
هزاران بار جان دادم به عشقش روز و شب اما
دریغا خُلقِ بی مهرش به ما خوشتر نمی گردد
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
ﻣﻦ ﺁﻥ ﺍﺑﺮﻡ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ
ﻫﻤﺎن ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻪ ﮐﻨﻌﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ
کوتاه میگویم “دوستت دارم”
اما
از دوست داشتنت کوتاه نمی آیم
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
عاقبت گر عمری باشد ماندگار / می گذارم این سخن به یادگار
می نویسم روی کوه بیستون / زنده باد دوستان خوب روزگار
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
روزگاری همچو گل ما هم نگاری داشتیم / اینچنین خاری نبودیم اعتباری داشتیم
این که میبینی در این فصل خزان با پشت خم / این زمستان را مبین ما هم نگاری داشتیم